Hayatınızın mahvoluşundaki gözlemlediğiniz,sayısız olasılıklar içinde , ulan bir tek benimi buluyo lan bu, dediğiniz türden birşey.Bütün bunların ötesinde hayatınızı yönlendirememek ile birlikte olanlara önce isyan edip sonra kabullenmek zorunda olduğunuz gerçeğin beyninizde yer aldığı o duygu.Doğmanız, büyümenizi izlemeniz ve ölmeniz, peki neden, neden onca insan varken sen veya ben, neden "böyle işin amına koyim" diyiceğiniz türden şeyler olur.İnsanların sizi anlıyamaması yüzünden mi ? yoksa anladıklarındaki korkuyla itiraz etmelerimi ?Kısacası anlatmak istediğim şu yaşadığın ve bildiğin bu populasyonda tutarsızlık veya entropi asla durmayacak belki şu an anlamıycaksın beni yada anladıklarından korkucaksın ama iki türlüde farketmez mutlak denge yine sağlanıcak ve "amına koyim böyle işin" yine ağzından çıkıcak.
